Pięciu słynnych prawników z kart historii
Krótko o historii
Prawo było jednym z pierwszych kierunków na Uniwersytecie Jagiellońskim (pierwszym polskim uniwersytecie), dlatego prawo w Polsce ma długą i bogatą historię
Dla wielu prawo jest nie tylko zawodem, ale też powołaniem. Jako nauka ma ono również wiele praktycznych zastosowań. Niemal każda dziedzina życia w dzisiejszych czasach jest skodyfikowana prawnie, zatem znajomość prawa jest wartościowym atutem w codziennym życiu, również w handlu online.
Wybitni prawnicy z kart polskiej historii:
Jan Kochanowski (1530-1584)
Choć trudno w to uwierzyć jeden z najsłynniejszych pisarzy polskich był również prawnikiem, jego ojciec i dziadek także byli sędziami.
Swoje studia prawa Kochanowski rozpoczął w Padwie, a następnie kontynuował ją na dworze w Królewcu. Niebawem rozpoczął pracę w kancelarii królewskiej i dzięki swojej wiedzy bardzo szybko został jednym z tamtejszych sekretarzy.
W roku 1579 objął urząd wojskiego w województwie sandomierskim i sprawował sądy z ramienia tamtejszego wojewody.
Kochanowski był również jednym z pionierów pojawienia się w sądzie adwokatów, w czasach, gdy nie istnieli oni jeszcze formalnie.
Adolf Suligowski (1849-1932)
Suligowski najlepiej znany jest jako autor "Bibliografii Prawniczej Polskiej XIX i XX wieku" - rejestru prac w języku polskim do 1910 roku, który miał pomóc ocenić stan polskiego prawa.
Oprócz prac naukowych Adolf Suligowski zajmował się również życiem publicznym i towarzyskim środowiska prawników, zwłaszcza w Warszawie, gdzie studiował prawo w Szkole głównej Warszawskiej. Angażował się w życie tamtejszej palestry, a także kierował Warszawskim Towarzystwem Dobroczynnym. W późniejszym czasie był również jednym z wydawców Biblioteki Umiejętności Prawnych
W roku 1872 podjął aplikację sądową i niebawem rozpoczął pracę przy Trybunale Cywilnym w Warszawie i do końca życia pracował w Izbie Sądowej Warszawskiej jako adwokat przysięgły.
Swoje stanowisko wykorzystywał również w celach patriotycznych, ponieważ uważał, że prawo może być narzędziem służącym odrębności narodowej Polski.
Stanisław Starzyński (1853-1935)
Aktywny zarówno jako prawnik i polityk, Starzyński był również profesorem, dziekanem Wydziału Prawa oraz rektorem Uniwersytetu Lwowskiego. Właśnie tam studiował i ukończył Wydział Prawa, uzyskując w 1876 roku tytuł doktorski.
Jest on autorem licznych pionierskich prac z zakresu prawa politycznego. Jego badania dotyczyły m.in. zagadnień podziału władzy, stosunku ustaw zasadniczych do zwyczajnych, problemów prawnych samorządu i źródłami prawa konstytucyjnego.
Od 1920 r. był członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie, a od 1928 r. członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Helena Wiewiórska (1888-1967)
Pierwsza kobieta-adwokat w Polsce. Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Prawny szkoły żeńskiej w Petersburgu, gdzie studiowała również muzykę i historię. Oprócz tego wykształcenia znała ona również wiele języków obcych (m.in. rosyjski, francuski, niemiecki i włoski).
Jej pionierskie działania w sferze prawa w Polsce oraz aktywna działalność społeczna umożliwiła wielu innym kobietom praktykowanie prawa.
Rafał Lemkin (1900-1959)
Urodzony w rodzinie żydowskiej Lemkin ukończył prawo na Uniwersytecie Lwowskim i współpracował w tworzeniu kodeksu karnego z Makarewiczem. Już w latach 30 zwracał uwagę na problem masowych mordów dokonywanych w imię ideologii. W roku 1933 opublikował esej zatytułowany “Crime of Barbarity”, który stał się podstawą jego późniejszych dążeń.
Podczas wojny brał udział w obronie Warszawy. Mimo ran udało mu się uciec przez Szwecję do Stanów Zjednoczonych, gdzie na Duke University rozpoczął badania na temat zbrodni nazistowskich w Europie.
Jego celem było ostateczne wprowadzenie terminu ludobójstwa do prawa międzynarodowego i legalne zabezpieczenie przed powtórzeniem tych strasznych wydarzeń, których sam doświadczył.
Jego wysiłki zaowocowały w 1948 roku przyjęciem przez ONZ Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa. Dzięki swym działaniom Lemkin był kilkakrotnie nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla.